18-07-2005
Sesia, Italië
Dag 1.De afspraak voor deze week is dat de half gevorderden (Tsjoepken, Zjiebraken, Philippe en Thierry) de Brandsport cursus volgen. Wim, Bart en nonkel Gert varen een halve dag alleen en de andere helft van de dag begeleiden ze de vrouwen (Karla, Kristel en Pascale) op enkele rusterige stukken.
Zowel Bart, nonkel Gert als Wim hebben al op de Sesia en Sermenza gevaren. Nonkel Gert en Bart hebben echter nog nooit de kloof van de Sesia gevaren. Wim stelt daarom voor om met dit stukje te beginnen. We vertrekken net voor Scopello. Kwestie van het mooie stukje in Scopello zelf ook nog te kunnen meepikken. Het is eigenlijk de eerste keer dat we met ons drieën, zonder iemand die nog beter vaart dan ons, tesamen varen. Voor we instappen maken we daarom duidelijke afspraken. We nemen geen risico's. Alles goed verkennen en als het nodig is uitstappen. Liever een keer te veel uitstappen dan te weinig. Daar waar we ook maar enige twijfel hebben zekeren met touw. Bart vaart voorop. OK, we vertrekken. Al snel komen we in het mooie stukje net voor de brug te Scopello. Het ondiepe water in combinatie met de snelle stroming lanceert op sommige passages onze boot alsof we de lucht gaan invliegen. .
Het blijft mooi invaren tot we de kloof naderen. Net voor de kloof begint horen we het water naar beneden denderen en kunnen we niets zien. We stappen dus uit en gaan verkennen. De passage begint met een linke S-bocht, daarna een stevig stukje varen en dan wordt de stroom op een steen geduwd waardoor een soort van tong ontstaat die bij het naar beneden vallen een krul maakt en tegen de tegenoverliggende steen (waarschijnlijk met onderspoeling) uiteen spat. Het begin van de passage ziet er ons allemaal nog wel doenbaar uit maar op dat laatste stuk kan je volgens ons niet recht blijven in je boot. We hebben veel zin om het toch te wagen en gaan de passage langs alle kanten bezichtigen. Uiteindelijk beslissen we toch maar te dragen. Het laat een wrange nasmaak maar op de eerste dag willen we niet te veel risico's nemen. .
We varen door onder de romeinse brug die het begin van de kloof aankondigt. Niet ver daarna volgt direkt een verval waar we ook besluiten eerst te gaan verkennen. Het water spoelt naar beneden en aan de rechtse zijde zit een flinke onderspoeling. Het verval is best goed te varen, enkel goed opletten dat je links blijft. Voor alle zekerheid blijft steeds iemand aan de kant om te zekeren en we varen hem om beurten. We komen er alledrie mooi langs de linkerzijde af. Nonkel Gert die voor het eerst in zijn nieuwe H3 vaart ondervindt al vrij snel dat deze boot heel wat beter geschikt is voor dit soort werk dan zijn ultrafuge. .
Er volgen nog enkele leuke passages. De spanning is echter te snijden omdat we weten dat één ervan onbevaarbaar is. Voor we een passage naar beneden duikelen vergewissen we ons dus steeds voor 100 % dat dit niet die bewuste passage is. Op gegeven ogenblik zien we al het water naar links stromen en horen we het water naar beneden duikelen. Wim herinnert het zich, dit is ze. UITSTAPPEN ! We gaan te voet uit nieuwsgierigheid toch maar eens kijken. We zijn het alledrie unaniem eens. Als je deze vaart kom je er niet heelhuids uit. Dragen dus met die boten. En in een kloof is dit niet zo evident. We trekken en sleuren onze boten de rotsten op tot wanneer we min of meer tussen de bomen een wegeltje vinden en lopen door tot wanneer we een zijriviertje (dat nu zo goed als droog staat) tegenkomen. In de bedding van dit zijriviertje laten we ons terug zakken. Alle stenen zijn uiteraard spekglad. Tegen wanneer we terug in het water liggen zijn we alledrie druipnat van het zweet. .
De kloof biedt verder nog enkele mooie gezichten en leuke passages. Iedereen is heel tevreden over deze eerste vaardag. We varen rustig door tot aan het strandje na de samenvloeiing met de Sermenza. De vrouwen (en kinderen) zouden daar op ons wachten en de vrouwen zouden daar in de namiddag wat invaren. .
We komen toe aan het strandje en na enkele minuten komen Karla en Kristel te voorschijn. Aan hun gezicht te zien is er onweer geweest (letterlijk en figuurlijk). Er is al vanalles gebeurd. Ze hadden al een hele tijd met de kinderen rondgesjokt in Varallo op zoek naar een befaamde speeltuin. Na lang zoeken hebben ze de zoektocht moeten staken. De kinderen uiteraard ontgoocheld. De speeltuin bleek achteraf niet in Varallo te staan maar in Scopello. Het dorpje waar de vrouwen ons eerst hadden afgezet !!! In het terug rijden van Varallo heeft Pascale platte band gehad en haar auto staat daar nog steeds langs de kant van de weg. De vrouwen lopen dus al op van de zenuwen en hebben er geen zin meer in om vandaag nog te varen. .
