Moet er nog water zijn ?

Vandaag staat de Strona op het programma, of tenminste stond op het programma. Gisteren waren we de vallei omhoog gereden, op zoek naar ons kampeerplaatsje en telkens als we even een glimp konden opvangen van de rivier hadden we de indruk dat die toch wel redelijk laag stond. Er ontstonden dus al enige twijfels of er wel voldoende water zou zijn.

We slaan ons kamp op in het donker en drinken er nog ene (of twee).

Net voordat we ons mandje inkruipen begint het in de verste stevig te bliksemen en te donderen. Bij ons blijft het voorlopig droog.

In de vroege ochtend gaan de regensluizen in de hemel echter helemaal open en krijgen we een zondvloed over ons heen. 't rekkerken moeten we 's ochtends aanmanen snel uit zijn tent te komen vooraleer het water zijn tent binnen loopt.

Intussen blijkt de rivier herschapen te zijn in een bruine stortbeek.

Al snel wordt het duidelijk dat de Strona niet voor vandaag zal zijn. We rijden dan maar terug naar het dal om daar ergens in het droge een ontbijt te nuttigen.

Nadien zetten we onze tocht dan maar verder richting Sesia vallei. Het weer lijkt even wat rustiger te worden maar tegen dat we aankomen op de camping in Balangera gaan ook daar de regensluizen open.

Op zo'n regendag kan je maar Ã©Ã©n ding doen, en dat is zo snel mogelijk in je boot kruipen.

Op dit ogenblik hebben alle zijrivieren wellicht veel te veel water waardoor we dan maar ons geluk beproeven op de rafting section van de Sesia. Instap na het kloofje op de Sermenza en doorvaren tot op de camping.

De Balmuccia sectie wilen we bij deze hoge waterstand toch even op voorhand bekijken en besluiten in het naar boven rijden even te gaan verkennen. Dat ziet er stevig uit, zelf van bovenop de rotsen... Jo en Peggy besluiten om pas na de Balmuccia in te stappen, de rest rijdt door.

Op de uitvaart van de Sermenza hebben we even tijd om ons wat op te warmen en om in het ritme te komen van "big water". Helemaal gerust voel ik me niet...

Aangekomen net voor de Balmuccia vaar ik voorlaatste, met achter mij het rekkerke. Ik besluit wat afstand te houden en wacht even tot wanneer de groep voldoende ver voor mij uit gevaren is zodat ik niet gehinderd wordt en mijn eigen lijn kan varen. Op Ã©Ã©n, twee drie is iedereen weg, het lijkt wel of ze op een sneltrein wegzoeven. Tijd voor mij en het rekkerke om ook te vertrekken. Ik geef een paar krachtige slagen en hoor dan net nog het geroep van het rekkerke dat hij het toch niet ziet zitten en de Balmuccia gaat omdragen. Oeps, daar ga ik dan alleen.

Op de Balmuccia zelf wordt je zo hard naar het midden van de rivier gedrukt dat ik alle kracht die ik heb nodig heb om toch enigszins op het einde die reusachtige stopper te vermijden. En waarempel, ik kan er rakelings langs scheren, gelukt.

Maar waar je nadien in het kloofje in het rustige water terecht komt, begint het feest nu echt. Een dikke enveloppe zet me helemaal opzij en ik moet alles uit de kast halen om rechtop te blijven. In mijn ooghoeken zie ik enkele onbemande schepen tegen de wanden van het kloofje rond tollen. Voor mij is het ergste nu voorbij en dan besef ik dat zich hier een kleine ravage heeft voorgedaan. Met diegenen die nog rechtop in de boot zitten beginnen we met het aan wal brengen van de zwemmers en met het bergen van al het materiaal.

Na een dik half uur zijn alle schepen weer bemand. Een groot geluk dat we hier geen materiaal zijn kwijt gespeeld.

We varen verder. De volgende te nemen hindernis is de Tranchi. Door het vele water is die nu eigenlijk wat uitgevlakt en gaat het vrij goed. Echter enkele meters na de Tranchi zit normaal nog een speelgolfje. Nu was deze veranderd in een dik gat. Ik steven er recht op af en probeer nog van koers te wijzigen. Ik passeer de rand van het gat maar blijkbaar had deze grote honger en roept ze mij terug om met mij in haar keelgat wat te gorgelen.

Op zich zit ik vrij comfortabel, ik kan een surfke zetten links, een surfke rechts, maar eruit geraken, dat lijkt me andere koek. Volledig rondom mij zie ik alleen een hoge watermuur. Na wat tegen te spartelen steek ik mijn puntje diep in haar keel en spuugt ze me toch uit.

Al zwemmend kom ik aan de kant en daar zie ik Ward zitten die nog aan het bekomen is. Blijkbaar heeft ook hij een tijdje in datzelfde gat rond gedraaid.

Ook aan de volgende wegbrug van Vocca beleven sommige mensen nog wat spannende tijden. En tot slot gaat Peggy al zwemmend midden door de borsten van Babette, ondanks de goeie aanwijzingen van Birdy :-) Eindeloos gekibbel tussen het verliefde stel zijn het gevolg...

Ik denk dat de meesten onder ons blij waren als we de camping terug in zicht kregen...

's avonds wordt de liefde tussen Peggy en Birdy opnieuw verzegeld met een spaghettislinger.