we zijn zo goed als rond met de rivieren, we zoeken afwisseling in een via ferrata

De kajakweek is weer voorbij gevlogen en vandaag is het onze laatste dag in Prutz. Een aantal rivieren werden al meermaals bedwongen en diegene die we nog niet gevaren hadden, hadden te veel water, zelfs voor een Nirjharaan. De enige sectie die nog in aanmerking komt is de beneden Oetz. Maar omdat dit normaal in een dik uur kan afgesopt worden zoeken we voor de voormiddag een aantal nevenactiviteiten uit waarbij iedereen mee kan.

Een deel kiest ervoor om met jan mee te gaan op canyoningtocht in de auerklamm, een ander deel kiest voor de gletsjerwandeling in het Kaunertal en de rest gaat voor de via ferrata, of de klettersteig zoals ze dat hier in Oostenrijk noemen, in Umhausen (oetztal).

Op de weg naar Umhausen wordt nog een zonderling persoon opgemerkt die er blijkbaar genot in schept om in de hitte ferme wandelingen te maken waarbij de bestemming steeds onduidelijk is, naar t schijnt wordt hij Mozes genoemd !

Het is een snikhete dag en tijdens het half uur omhoog lopen wordt steevast de schaduw van de bomen opgezocht. Even twijfel ik of canyoning toch geen betere keuze was geweest?

Van zodra we zicht krijgen op de waterval waarlangs de via ferrata omhoog loopt komt tevens een touwenbrug in zicht over de rivier dewelke de start aanduidt. Als iedereen aangekomen is begint de eerste eraan. De wachtenden merken intussen ook nog Jörg op met familie die blijbkaar dezelfde plannen heeft van ons.





Na de touwenbrug volgt een stukje boslopen op steile paadjes waarbij de beveiligingskabel eigenlijk overbodig is. Op de rivier doen we soms straffere dingen, met een boot in de nek dan nog wel.



Langzaam maar zeker begint het toch wat steiler te worden en begint het echte klimwerk.







Het vele aantal metalen voetsteunen maken duidelijk dat deze fia ferrata ook voor kinderen geschikt is.

Ook al zijn we met een grote groep vorderen we dus vrij goed, tot wanneer er voor ons een groepje opduikt waarbij iemand met een dik ei tussen de benen zit en alles ophoudt. Tot frustratie van menig iemand moeten we noodgedwonden regelmatig pauzeren op de steile wanden.



Als kers op de taart, volgt als laatste een oversteek over de lip van de waterval. Hier was men blijkbaar even uit het oog verloren dat kinderen niet zo groot zijn als volwassenen waardoor de kleinsten onder ons enig probleem hadden om van de beveiligingskabel af te raken.



Met zijn allen beginnen we wat later aan de afdaling maar het zou Nirjhara niet zijn als we uiteindelijk toch niet opgesplitst geraken en waarbij enig telefoonwerk nodig is om elkaar weer terug te vinden.



Maar zoals steeds komt het allemaal wel goed en vinden we elkaar terug in de bar voor een lekkere verfrissende pint (of bij sommigen een flink stuk taart :-)

En nu op naar de Oetz?

Wim

Medevaarders