12-05-2013
de bovenste kloof van de alara is nog nooit bevaren, wordt dit de nirjhara klamm?
Na de nacht aan de waterval, waar de 2-seconden tentjes hoog en droog op de balkonnetjes van toeristische blokhutjes staan, wordt het vandaag expeditie-dag: first descent van de Alara uppergorge.
Stap 1 van de expeditie is een in- en uitstap zoeken. Er wordt soms getwijfeld over de stuurmanskunsten van onze chauffeur maar in ieder geval geraken we over de smalle weg (soms meer piste) bij wat de instap moet worden en hebben we onderweg 2 mogelijke eschappatoires uit de kloof gezien.
De kloof zelf is diep en smal, uitklimmen lijkt echt onmogelijk. Geschatte afstand (GPS) is 6 km en het hoogteverschil tussen in- en uitstappunt is 140 meter. De vluchtroutes: een houten brugje op 2/3 van de start waar een wandelpad naar toe zou lopen, en wat verder een glooiende helling waar een zijriviertje in de Alara komt.
Als het hoogteverschil goed verspreid wordt over het traject lijkt de Nirjharaklamm een haalbare kaart.
We starten in 2 groepen: De Schuur voorop met Joost, Birdy, Wim en Ward.
Bruno, Stef, Gert en ik vormen ploeg 2.
Al snel komen we aan de box canyon en trekt de Schuur zo ver mogelijk op verkenning langs de kant. Dit levert niet veel meer informatie op: eens vertrokken wordt het moeilijk om terug te keren in geval van een volledige versperring.
we verkennen zo veel mogelijk vanop de zijkant vooraleer we de box canyon ingaan maar veel zien we niet.
Nirjhara vaart in ketting.
Prachtig plan: we gaan in ketting varen. In elk keerwater blijft iemand liggen en pas bij OK-signaal kan de laatste man vertrekken. Zo wordt een eventuele terugtocht makkelijker.
Heel snel wordt duidelijk dat één en ander niet echt goed begrepen is en 'Nirjhara-vaart-in-ketting' wordt in een mum van tijd 'Nirjhara-vaart-in-de-gebruikelijke-chaos'.
Stef, die nog over het ketting systeem aan het nadenken was, moet hierdoor een flink stuk alleen varen.
De rivier beschrijven is makkelijk: gelukkig niet te veel druk maar door de lage waterstand veel stenen die de gekozen lijnen soms wat laten afwijken. Smal is het meestal, héél smal af en toe.
Eén passage twijfelen we zelf of onze kajaks niet te breed zijn.
Siphons zijn er ook genoeg: een 10-tal passages worden omgedragen en daar komt af en toe stevig sleur- en klauterwerk bij te pas.
Bij een mooi dropje ben ik de voorlaatste die aanvaart. Iedereen is er netjes doorgekomen dus zal de lichtste van de kajakkers wel geen probleem geven zeker. Mis dus... de punt van mijn Zet blijft rotsvast steken en ik krijg het water van de drop mooi in mijn nek. In mijn pogingen om los te komen zwaai ik blijkbaar genoeg met mijn peddel zodat Gert efkes wacht en niet op me invaart.
't wordt uitstappen want veel beweging krijg ik niet in de boot. Stef komt helpen maar pas als ook Bruno met de werpzak mee trekt krijgen we de Zet los.
Rond 17 uur komen we aan het houten bruggetje of de eerste vluchtroute uit de kloof. De Schuur stelt voor om hier te stoppen: portage van hier uit zal misschien wel een uurtje duren maar we zijn dan toch zeker dat we uit de kloof kunnen.
Er is blijkbaar niet veel enthousiasme om te stoppen en Schuur stelt nogmaals de vraag of we wel door willen varen. Iedereen knikt overtuigd en we zien weer wat ongeloof in de blik van onze gids. 'Ben ik echt met een bende gekken op stap'? is een vraag die hij zich deze week nog wel een paar keer zal gesteld hebben.
We varen verder maar de paar honderden meter die we extra varen mogen dan wel tof zijn, we moeten ze later met veel sleurwerk terugstappen langs de kant. De rivier verdwijnt zowat onder de grond en dat ziet zelf de beste Nirjhariaan niet zitten.
Dragen en stappen dus: eerst terug naar het bruggetje, daarna het geitenpadje omhoog.
helaas moeten we de kloof uitdragen via een geitenpadje
Gelukkig bestaat er zoiets als gsm en kunnen we Tjoep en Kris bereiken om de pintjes klaar te houden. De ene al wat rapper dan de andere komen we bij die pinten aan.
een isorno-like uitklim...
Tijd en zin om zelf te gaan koken is er niet. In het donker stoppen we bij een restaurantje waar de eigenaar eten klaarmaakt met de groenten die we zelf mee hebben.
vanavond schuiven we de voetjes onder tafel
Hoessein, onze chauffeur ziet dat "die leute mude sind" en trakteert ons allen op een flinke Turkse massage
't Wordt een gezellige avond en slapen doen we met iedereen samen op het overdekte terras. Joost houdt vol dat niet hij maar menig ander Nirjharalid snurkend slaapt. Een mening die pas veel later gestaafd zal kunnen worden...
Jan
