De Urtier heeft niet veel water nodig om ludiek te zijn. We schuiven een helling af tussen het onkruid om tot bij te beek te geraken. Speels rolt het water langs de stenen. Nooit te zwaar en zeker geen onverwachte valse rappels of onderspoelingen.
Dan komen we aan een langgerekte trechtervormige passage. Stoppers en stenen maken de aanvaart moeilijk voor de laatste rappel. Bruno en Kris varen. Kris komt wat verward aan de rappel, maar sleurt zich er vrij gemakkelijk doorheen.
Er is ook nog een sleuf, waar je de neus heel rechts moet houden, zelfs over de steen moet glijden, om dan in een spuit te glijden, die je vooruit stuwt. Heel leuk allemaal.