11-07-2006
Weisse Luetchine, Zwitserland
Zwitsers zijn op orde en netheid gesteld en ze kunnen wel eens boos worden wanneer kajakkers zo maar een auto achteloos op hun weiland achterlaten. Daarom zijn we netjes gaan vragen of onze wagen op de parking van de houtzagerij mocht staan. Deze Zwitser was ook nog vriendelijk, dus was er geen probleem.Het uitzicht hier is prachtig: een valei met steile wanden, waar kleine stroompjes zich naar beneden storten en soms pletst door wind en warmte slechts de helft van het water op de rotswand. De gletsjer, goed zichtbaar in het Zuiden, voedt al deze beekjes en ook de Luetschine. Het eerste stuk is volledig gekanaliseerd: in een betonnen bak denderde het water ongeremd naar beneden. Af en toe komt een klein keerwater en door de hoge snelheid van het water moet je goed varen om het te halen. Ik vraag me af wat de rivier zal doen als hier rotsblokken in liggen. Al snel komt het antwoord. Na een kilometer begint de rivier wat te slingeren en komen er dikke blokken in de bedding.
Het is één lang parcours. Er zijn wel mooie keerwaters, maar slechts één keerwater is zichtbaar vanuit de boot, en dat moet je dan ook halen. Kris vaart zo een passage blind en vergeeft het zich niet: hij neemt al lachend zijn salto op de schouders. Dit is echt een heel mooi stuk. Technisch en snel, maar wel eerlijk: geen venijnige onderspoelingen of grijpgrage walsen. Het is wel onophoudelijk en even verder neemt ook Mark het wandelpad langs de rivier.
Na een kilometer komen we aan een hoge stuw. Met de juiste waterstand zou deze bevaarbaar zijn. We stappen na de stuw in. Opnieuw laat de rivier ons haar mooiste kanten zien. We moeten regelmatig wel langs de oever verkennen, maar alles is bevaarbaar. Na een laatste valletje zien we Kris en Mark aan de zijkant, Mark stapt weer in.
Het heftige water is nu getemd en met een niveau II dobberen we tot de samenvloeiing. 100m verder duidt een Oostenrijkse vlag ons het eindpunt aan.
