De Souloise klinkt bij velen wellicht niet bekend in de oren. Ook te begrijpen omdat hij nogal afgelegen ligt maar het is nochtans een pareltje.
De Soiloise ontstringt vnl uit natuurlijke bronnen. Net voordat je aan de eigenlijke instap komt rij je een klein brugje over. Aan de linker zijde zij je amper wat water opborrelen uit de grond. Kijk je langs de andere zijde van de brug, dan zie je al een dikke stroom water. En zo zijn er op een kleine oppervlakte meerdere van die bronnen die op een strook van 100 m samen een dikke kolkende rivier vormen.
het zicht aan de ene kant van de brug, amper water.
het zicht aan de andere kant van de brug, volop water.
En kolken doet hij. De eerste 400 m zijn heel straffen toebak. Zelfs te straf voor Nirjharanen. We lopen allen ietsje verder stroomafwaarts tot het grootste geweld voorbij is. Maar het blijft hoog water en de rivier dendert flink door.
Fast & Furious, dat is zowat het enige dat ik kan bedenken om deze rivier te beschrijven. Amper keerwaters, stevige stroming, snel. En de wetenschap dat er een onbevaarbare kloof komt die zich aandient als een opmerkelijke grote zwarte rots (en eenmaal daar voorbij zit je diep in de penarie), dan zie je plots overal grote zwarte rotsen en zit je constant met spanning in de boot.
Maar gelukkig merken we de juiste zwarte rots op tijd op en geraakt iedereen op tijd uit het water. Na een kwartiertje omlopen glijden we terug het water in en kunnen we al met iets meer vertrouwen terug het water in glijden.
En voor we het goed en wel beseffen zien we alweer de brug van de uitstap. Dit was echt een prachtbeek. Ben je hier ooit in de buurt, zeker doen.