San Bernardino integral

San Bernardino,

De eigenlijke bestemming van deze trip, ongeacht wat sommige mogen beweren, was het plan om hier de dag ervoor in te stappen.
Wij waren dus zo vriendelijk geweest om de dag ervoor de instap te komen bekijken en ook de bovenloop wat te gaan verkennen. Meer hoeft er hier niet over gezegd worden en er hoeft hier ook nooit nog op terug gekomen worden.

We hebben de nacht doorgebracht op een parking enkel km's boven de uitstap van het middenstuk. De nacht was opnieuw zeer koud, maar iedereen was goed voorbereid na die eerste koude nacht. 'S ochtends schijnt het zonnetje en kunnen we de uitwendige mens opwarmen, helaas geen koffie bij het ontbijt om de inwendige mens op te warmen. In de nacht is Sander (aka het ruimerke) toegekomen, en na een olijk wederzien en het uitwisselen van de hartelijke welkom groeten Ã la: "Yo" en "Yup" en " Ã§a-va" worden de dagplanning doorlopen en wordt het materiaal klaar gemaakt voor een tweede topperdagje.

En dan gebeurt het, beetje bij beetje begint een frankske te rollen, sneller en sneller en dan valt uiteindelijk Sander en Wim hun frank tezamen met een donderslag. Wim heeft wel degelijk Sander zijn kayak en peddel mee genomen, maar heeft zijn zak met kayakmateriaal laten staan in Gent. Menig persoon zou na het vernemen van dit nieuws, na een een epische kruistocht van 2000 km vanuit Portugal, licht krankzinnige symptomen beginnen te vertonen, maar dit geldt niet voor Sander, hij neemt dit enorm sportief op en we beginnen direct naar een oplossing te zoeken. Na enkele telefoontjes met een kayakwinkel, het overlopen van al het dubbel kayakmateriaal, vertrekt Sander naar de Dacathlon voor het aanschaffen van het laatste ontbrekende hoogst professioneel kayakmateriaal. De rest van de ploeg zal het bovenstuk varen en Sander kan dan halverwege de ploeg vervoegen.

De weg naar de instap is behoorlijk smal en Wim moet dan ook zijn beter bochtenwerk boven halen om de kar overal tussen te wringen. De eigenlijke instap is aan een brug, achter een behoorlijk pittoresk tunneltje. De rivier is van op deze hoogte te zien al wat gezakt ten opzichte van gisteren, maar er is duidelijk nog genoeg water overgebleven om ons een serieuze bolwassing te geven.

De instap van het bovenstuk, de boven-bovenloop van de San Bernardino moet ook te varen zijn, om dit te varen, moet je behoorlijk wat moeite doen, want je moet deze volledig instappen (dit is niet iets wat een typische nirjhariaan ambieert)

Na wat klouteren komen we aan de rivier, een opwarming is niet meer nodig ook al bedraagt de temperatuur maar een cijfertje. De start geeft ons direct wat kopzorgen, de eerste rapid ziet er behoorlijk tricky uit, met onderspoeling en al, we besluiten om onder deze rapid in te stappen. de rest van het bovenstuk is gelukkig beter te doen en heeft een behoorlijk continu en alpijns karakter, een echte topbeek. Het voelt goed om op het water te zitten, de zon komt er zelf af en toe is door. Iedereen zit goed in zijn boot en is goed ingevaren op de San Giovani die andere heilige beek.

Dan komen we aan de de uitstap van het bovenstuk, Wim besluit hier te stoppen, want zijn lichaam heeft besloten dat het de comfortabele autostoel verkiest boven een kayakzitje. Sander is nog terug van zijn strooptocht in de Decatlon. Aangezien we behoorlijk snel het bovenstuk gedaan hebben is de kans klein dat Sander tijdig terug zal zijn om het onderstuk mee te varen, dit lijkt dus uit te draaien op een dubbele bummer dus voor Sander. We besluiten hem een academisch kwartiertje te geven. Ik besluit even mee te gaan naar de auto om Sander te bellen. Blijkbaar is Sander dichter dan gedacht en 10 min later kan hij ons zijn nieuwe aanwinsten showen. Een zeilvestje moet een kayak-jack vervangen, hij heeft zelf een hoogst professionele zwamvest op de kop getikt voor een koopje, een skate helm maakt zijn outfit volledig. Het geheel oogt behoorlijk komisch, maar het belangrijkste is dat hij kan varen (of hij nog kan varen zal nog moeten blijken, want hij heeft al even geen water onder zijn gat gehad).

De uitstap van het bovenstuk en de start van het benedenstuk

Dan beginnen we eraan, het is moeilijk om dit gedeelte te omschrijven, want alle gekende superlatieven zijn ontoereikend om de schoonheid van deze sectie te beschrijven. We zijn nu echt in kayakparadice. Kleine rapids, mega kloven, wondermooie watervallen, it is all part of this wonderfull deal.

another day in paradice

Bruno had reeds van in het begin gesproken over een groter dam tegen het einde van het parcours, blijkbaar zou deze te springen zijn, maar zou de veilige manier een afdaling met touw inhouden. Wanneer het water begint uit te vlakken is het duidelijk dat we aan de dam aangekomen zijn. Er wordt uitgestapt en met behoorlijk wat grote argusogen wordt de dam bekeken. Bruno ging er van uit dat er een mooi strandje ging zijn beneden aan de dam naar waar afgedaald kon worden. De andere vaarders gingen waarschijnlijk nog meer uit van een mooie roltrap afgebakend door lieftallige engeltjes die de kayakkers overladen met zoete en hartige geneugten. Maar de werkelijkheid kwam aan met een slag als een boof op blauw water. De waterval was een dikke 15m en kwam recht in wit water aan, afdalen betekende dan ook een zwemtochtje van een dikke 100m, de boot en peddel moet nagestuurd worden via de luchtpost (en heb het dan niet over DHL). Gert toont zijn wanhopige gemoedstoestand als hij een afwateringskanaal (dat niet veel meer is als een rioobuis) probeert vrij te maken van hout (euheum niet zo'n best plan Gert).

Ik ben de enige die het wat ziet zitten om hier nog verder te gaan, ik probeer Gert Bruno Peter en Rik te overtuigen, maar gelukkig is er altijd Ã©Ã©n zot genoeg die je overal voor warm kunt krijgen en kan Sander overtuigen. De dissidenten gaan hun geluk beproeven met een uitklim door het bos op de steile rechteroever (al lijkt mij dit op het eerste zicht ook een hele beproeving)

De jongen heeft nog nooit gerappeld en dat is er ook aan te zien, schoorvoetend daalt hij af in het super professioneel gordeltje van Bruno's makelij. Ondertussen hebben ik en Bruno een systeem gemaakt om de boot na te sturen zonder hem van 15m te moeten gooien. Ik heb hiervoor wel een mini-pietsie stukja van Gert zijn zo goed als nieuw werptouw moeten snijden (dit zal hij mij tot in het Nirjhara Nirvana nooit vergeven). Het plan werkt perfect en Sander kan onmiddellijk met boot aan zijn zwemtochtje beginnen, ik gooi nog even met de precisie van NBA speler de peddel na. Daarna is het aan mij, ook ik kan onmiddellijk mijn boot recupereren, maar helaas heeft Gert de werpprecisie van een natte schotelvod en zie ik mijn peddel in het witte water verdwijnen. Ik zwem snel met mijn boot naar Sander en kan in mijn boot kruipen en met Sander zijn pedel op zoek naar mijn peddel. Ik moet behoorlijk stroomopwaarts peddelen en met een laatste krachtinspanning kan in het keerwater geraken, waar mijn peddel is terecht gekomen. Oef dat was op het nippertje.

Dankzij het betere touwwerk komen we ongeschonden beneden

Dankzij een grote boom kunnen we vrij comfortabel instappen, het einde zou niet zo ver meer mogen zijn, en dit komt goed uit want het begint al wat donker te worden.

Na nog enkele mooie passages komen we Wim tegen. Wim wil geen tijd verliezen en besluit om direct naar de andere gasten te rijden, we krijgen nog net de tijd om in de kar te springen, voor wat we vermoeden slechts enkele 100'en meters mag duren. Maar de helse rit blijft maar duren, we worden behoorlijk door elkaar geschud en als we eindelijk stilstaan zijn we het menselijk equivalent van een Sabayon (helaas zonder wijn). Bij het openen van de deur staat ons een verassing te wachten, we staan terug aan de instap. De rest is blijkbaar nog ergens aan het rondvossen in de bossen.

Ik en Sander kleden ons om als Wim zijn zoektocht met de bezemwagen naar de achterblijvers voortzet. Wanneer ik met Gert zijn auto terug rij, verschiet ik mij een ongeluk, ik ontbreek de woorden om het horror beeld te omschrijven, ik zie verschillende volledig met modder bedekte wezens over de bareel langs de kant van de weg kruipen even denk ik dat mijn laatste uur geslagen is, maar dan herken ik daar plots de contouren van een Nirjhariaan. Ik stop onmiddellijk en daar komen Ã©Ã©n voor Ã©Ã©n onze verloren acolieten uit het bos te voorschijn, het lijkt of ze er al een hele week op de dool zijn, maar het was slechts Ã©Ã©n uur. Ik hoor in de verte enkele afschuwelijke kreten, ik denk nog dat ze misschien achtervolgd zijn door een bloeddorstig wezen, maar het is slechts Peter die aan zijn laatste krachten toe is.

Eens iedereen weer voltallig is kunnen we onze tocht verder zetten, ik heb gelukkig een airbnb geregeld want we kunnen allen wat opfrissing genieten. De gitte ligt aan het wondermooie Lago Maggiore onze thuisbasis voor de volgende week, er zijn slechtere uitvalbasissen in de wereld