14-12-2017
Lower Mis, dat is bibberen bij 35°C
De hoogmis van de week, of beter gezegd de beneden Mis of voluit Misahualli.Ik ben nog niet volledig hersteld van de 40 km lange uitputtingslag van gisteren, mijn linker schouder, elleboog en vingers doen behoorlijk pijn, maar het is de laatste dag vandaag, er is dus geen ruimte voor geklaag.
Om 7 uur krijg ik het bericht van Felipe:?What do you wana do today, Lower mis or you prefer Jatunyacu? ik twijfel niet lang vooraleer ik terugstuur: ?Lower Mis?, felipe antwoordt: ?Perfecto?. En zo wordt alles in gang gezet voor een ?wtf? dag.
Felipe spreekt al heel de week van de beneden Mis in talrijke superlatieven, zelf de portage is legendarisch.
Bij de instap ontmoet ik Byron, Mark en Jahier, we zijn dus met een mooie groep. We stappen in op de Mis na de samenvloeiing met de Tenna. De eerste km?s zijn vlak water met af en toe een klasse 2-3 versnelling. Nadien komt de Hollin (dus dik water van gisteren) er bij, nu wordt het volume toch wel gevoelig hoger, zelf in de eenvoudige versnellingen kan je voelen hoe veel kracht het water heeft, na de (tot zover bescheiden) rapids zijn er steevast boilers en whirlpools die je continu op een verkeerd spoor proberen te zetten.
Byron vermeld terloops dat dit de eerste keer dat we big volume water gaan varen, ik vraag me stilletjes af hoe big dit zal worden als alle rivieren van de voorbije dagen niet onder zijn big volume categorie vallen. Hij kijkt ook al uit naar een rapid ?paranoia? genaamd, met een gigantische golf en bijhorend gat waar je blijkbaar behoorlijk wat airtime kan maken, ik begin stilletjes ook al wat paranoid te worden.
We komen nu aan het echte werk, Felipe maant me aan om door te pedddelen, in het centrum te blijven en ?to boof like hell?.
De rapids zijn dikker dan ik ooit gezien heb en ik zou dan ook nooit gedacht hebben dat ik dit aan zou kunnen. De golfen beuken met kracht, gaten worden op laatste moment ontweken en er wordt een stuk afgeboofd.
Dit is indrukwekkend, maar verbazingwekkend eenvoudig, het enige wat ik moet doen om door de rapids te gaan is voluit peddelen en de lijn is meestal zeer duidelijk (of ik heb gewoon veel chance).
Dan komen we aan de paranoia, de eerste rapid die we scouten, van boven lijkt deze rapid niet echt bevaarbaar, de rapid bestaat uit een rivierbrede monstergolf die uitmondt in een gigantisch gat en waarna het water tegen een grote rots in het midden botst. Helemaal links is de golf minder hoog en kan je langs het gat paseren, dus dit lijkt me de beste lijn. De andere lijken dit een te flauwe lijn te vinden, zij nemen een diagonaal van rechts en boofen de golf schuin in het midden, nu is het aan mij, fuck had ik maar de jatunyaca gekozen denk ik nog, maar ik ga ervoor, peddel zo hard ik kan en knal er recht door, mijn hart heeft misschien een paar slagen over geslagen, maar ik kom er heelhuids door, wat een adrenalinekick!
Er volgen nog meer big volume rapids tot we aan de portage komen, deze rapid heet Casanova en is een stevige 5+ of 6 big volume rapid, die nog maar zelden werd gevaren en het is dan ook vrij duidelijk waarom. De rapid is zo chaotisch en geweldadig en bovendien ook nog 200 m lang dat wie dit vaart tonnen zelfvertrouwen moet hebben (en portie geluk, want voor de rapid zit het vol boilers).
De portage is een hachelijke onderneming, maar is klein bier voor een Nirjhariaan. Filipe noemde dit een klasse 5 portage, maar het valt uiteindelijk goed mee, al is het eens wat anders om een portage in de jungle te doen waar je vooral moet uitkijken voor slangen, spinnen, mieren en ander ongedierte, bovendien is het 35 graden en met deze luchtvochtigheid wordt er wat afgezweet. Dankzij de talrijke orchideeën is dit tevens ook de meest welriekende portage ooit. De boten worden vakkundig over een richel gehesen en daarna naar beneden gelaten ergens halverwege de passage. Als ik beneden aankom kijk ik wat rond en vraag me af hoe we de boten in het water krijgen na de passage. Wat blijkt nu, is dat we het tweede deel van deze monsterpassage moeten varen, dit stuk heet weltoepasselijk, Land of giants, ik zoek vergeefs achter een chickenline, maar het ziet er naar uit dat ik weinig keus heb. De rapid splits in 2 rechts is heel versteend, links eit er een herl dik gat, de lijn loopt vlak in het centrum links naast een kleine rots, die het water verdeelt, een beetje te veel naar links en je valt in een kolkend gat dat je zeker een extra lichaamsopening zal bezorgen, te veel naar rechts kan je op een steen of een stopper botsen, waardoor je alsnog in het kolkend gat kan worden gezogen. Daarna volgen nog 2 dikke gaten die je zeker veel onderwaterplezier kunnen bezorgen als je de eerste overleefd.
Ik zie Mark vertrekken, hij vaart de lijn perfect en booft de 2 gaten verder zonder probleem, Jahier heeft wat meer moeite met de passage en blijft in het 2e gat hangen, maar geraakt er wel goed door.
Nu is het aan mij, ik vaar uit en traverseer, dit is al een hele opgave met deze druk, zelf nu ik er aan terudenk en dit verslag schrijf voel ik de adrenaline al terug pompen. Ik zie de rots, maar nog niet de veilige tong van 1 m breed welke mijn ticket uit het Land of Giants is, ik peddel alles wat ik kan, het is nu of nooit, ik kom dichter bij de rapid en dan plots zie ik de tong, ik zit perfect op de lijn en kan gewoon doorpeddelen zonder correcties, ik ga diep, vervolgens hoog, heel hoog, maar ga niet achteruit, yes i made it, nu kan ik met een hartslag van 220 slagen per minuut de 2 gaten ontwijken, pff wat een opluchting, dit was de revelatie van mijn week in Ecuador, Land Of Giants.
De stress is er wat af bij iedereen en de volgende 5 rapids zijn nog behoorlijk dik, maar er wordt heel wat afgesurft en gebooft, jahier gaat nog zwemmen nadag hij met Mark in botsing komt in een wals. Jahier heeft ook nog eens dikke pech als hij bij de voorlaatste passage op een boom booft die vast stak onder aan de boof.
We eindigen aan een surfspot, waar ik mijn laatste gezonde lunch van Danny mag verorberen. Daarna komen we aan in Puerto Misahualli, dit is een toeristische trekpleister, waar je vooral moet opletten dat ondeugende capucijnaapjes je materiaal niet stelen.
Hier neem ik afscheid van deze geweldige kayakkers, waarmee ik deze week een onvergetelijke ervaring heb beleefd, ook Don Herman onze trouwe en altijd goedlachse taxi chauffeur is van de partij. Met een enorme opluchting kan ik de Waka tuna 2 en de peddel teruggeven zonder schade, ze hebben me trouw gediend deze week en ik heb dan ook goed zorg voor hun gedragen, hier in ecuador is het niet eenvoudig om aan gerief te raken, dus er wordt dan ook zeer omzichtig mee omgegaan (niet echt op zijn nirjariaans dus). De huurprijs van 25$ voor de boot en 11$ voor de peddel PER DAG waren navenant, maar heb ik er maar bijgenomen.
Ik krijg een lift tot Puerto Napo, waar Jorge mij zal meenemen naar Banos, het afscheid met Felipe is hartelijk, deze super kerel en eersteklas kayakker heeft me meegenomen op een waterthriller van formaat, maar wat me vooral zal bijblijven is zijn positivisme en empathie. Ik laat hem mijn elleboogbescherming en luchtzakken na, al hoop ik dat hij ze nooit nodig zal hebben.
Tijdens mijn rit naar Banos stoppen we nog een laatste maal aan de uitstap van de Piatua, voor een afscheidsdrink, tot ziens amazonian jungle, tot ziens, maar niet vaarwel, I will be back, hopelijk met een iets groter groepje Nirjharianen dan "mi solo"!
Mark die zijn surfkunsten laat zien op de Paranoia van de Lower Miss, maar dan bij lagere waterstand.
Guava fruit is een heerlijke beloning na een stevige dag, het kayakken zit erop, nu opweg naar een ander avontuur.
