10-12-2017
Jondachi, to boof or not to boof, thats not really a question
Vandaag het echte werk (althans volgens Felipe) we trekken naar het eindstuk van Jondachi, op papier is deze moeilijker dan de Jatunyacu. Deze sectie is klasse 3-4 en gaat over in de Hollin, ook klasse 3-4.De instap is een lange modderige afdaling in de vallei, maar bij onze aankomst staan er al verschillende vrouwen ons op te wachten, niet om allerlei zaken te verkopen, maar om onze boten te dragen. Deze sterke vrouwen nemen gezwind elkeen boot op hun rug en zijn weg als sneeuw voor de zon. Wij zetten de achtervolging in, maar zijn ze al snel kwijt. De instap op het modderig pad duurt zon 30 min, waar het grootste gevaar is om op een giftige slang te stuiten. Onze boten wachten ons op bij de aankomst. De prijs voor deze luxeservice is 5$ een goede investering wat mij betreft. De totale afdaling is 30 km met verschillende vlakke stuken, het is dus best om zo veel mogelijk energie te sparen.
De rivier is totaal anders dan gisteren, dit is min of meer alpenstuff, low volume creeking (20-30 cumecs). Maar verschilt toch wat van de alpen door al het boofwerk, dit is boofing paradise.
Ik voel me direct op mijn gemak op deze rivier. Felipe heeft tijdens deze run nog een vriend uitgenodigd, Byron, we zijn dus met 3 op deze beek vol boofs en mooie rapids.
Ook de omgeving is schitterend, de bomen staan veel dichter bij de rivier zodat we heel de tijd de geur van de orchideeën kunnen opsnuiven en de talrijke vogels (horopendulas, kasikes, parkieten, cormoranten en tikrits) en schitterende vlinders kunnen aanschouwen, er zouden hier ook wel aapjes moeten zitten en een jaguar werd hier ook al gezien, maar deze laatste laten zich vandaag niet zien.
We eten na de samenvloeiing met de Hollin, ik kijk al uit naar de lunch van Danny. De Hollin heeft dubbel zoveel volume en is daardoor wat pushier, maar dit blijft een vertrouwde omgeving en ik kan vollop genieten van de rapids die de rivier te bieden heeft. Ik blijf zelf wat op mijn honger zitten en hoop dat het niveau wat hoger wordt morgen.
De Wafelmaker wordt door Felipe met veel poespas aangekondigd, hij legt me een lijn uit, waarbij je een gat op het einde moet ontwijken op rechts, al is er links een kleine lip die je kan nemen om langs het gat te boofen. Ik vaar aan, maar begrijp niet waar Felipe zich druk om maakt het gat in kwestie is niet veel soeps en ga er links vlot langs. Felipe zelf gaat gewoon knal door het gat, dat dus niet echt een zware stopper blijkt te zijn.
De lange vlakke stukken beginnen hun tol te eisen, ik begin dan ook merkelijk uitgeput te raken. Maar dan komen we aan een strand en zie ik de yellow fever pickup van Don Herman, het signaal dat we deze junglekloof succesvol afgevinkt hebben.
sunset in the jungle
