Van de boven Inn hebben we nog het mooiste stuk laten liggen: de Brail Schlucht. Deze kloof begint en eindigt zeer geleidelijk met een groene vallei, zodat dit toch een vrij lang traject wordt. Het water stijgt langzaam gedurende de dag, zodat dit een late evening run wordt.
De meesten op de camping hebben hun avondeten al achter de kiezen als Mr Guide roerloos naar de stenen in de rivier tuurt. "5cm gestegen in een kwartier. Het zou nog moeten stijgen." En dan, als de kindjes hun tandjes gaan poetsen voor het slapengaan, nemen we de beslissing: ja, we varen. Het is al na acht uur.
De invaart is een 3km lang klasse II stuk. De schemering is ingezet en het drukke Zwitserland maakt zich klaar om te gaan rusten als deze 2 kayakkers geruisloos hun peddels door het water laten glijden. Geen zenuwachtige MTB-kers, wandelaars of werkende boeren meer die het landschap kleuren, geen gehuil van een treintje die aandacht wil trekken, zelfs geen zonnestraaltje meer. Het heeft iets mysterieus, de stilte is dreigend zelfs.
Ook hier houdt de Inn de kayakker altijd bezig. Nu eens om de beste route te zoeken, door gebrek aan water, dan weer om passages te kunnen overzien vanuit de boot.
Als de muren steeds steiler worden en het uitdragen onmogelijk, blijft de Inn ons vriendelijk geruststellend de weg tonen tot het volgend keerwater. Een enkele keer moet ik eskimoteren, niet omdat de rivier gemeen was, maar omdat ik haar verkeerd had gelezen. Wel legt de Inn plagend wat steentjes in de optimale route, zodat je steeds alert dient te blijven.
Het varen gaat alweer zeer vlot en zonder uit te stappen komen we aan het eindpunt aan. Niks te vroeg, want 10 minuten later zou het echt te donker geweest zijn.
Een zeer mooi stukje, maar idealiter zou het toch een likje meer water verdiend hebben.
