07-11-2015
indian summer in de cevennen
het moet wellicht de eerste keer zijn in de nirjhara geschiedenis dat ik niet zelf moet rijden. Ik kan achterin plaats nemen in het jeeepje van stef. Naast stef zit Jo, beiden gedoemd om steeds vooraan te blijven zitten om wagenziekte te vermijden. Ik zal het stuur dus niet moeten overnemen waardoor ik mij vanavond niets moet aantrekken. Als Jo een fles citroengenever aanbiedt weiger ik niet. Een zakje chips erbij en genieten maar...Een uurtje later merk ik op dat die fles genever toch wel heel snel verdampt is en voel ik zo langzamerhand een "rekker syndroom" opkomen. Gelukkig merk ik op dat we niet ver verwijderd zijn van een air en vraag stef om aub zo snel mogelijk aan de kant te gaan. Op de parking verdwijn ik even achter de geparkeerde trucks om de everzwijnen lokroep te testen. Gelukkig hoef ik dit niet te doen in de koplampen van de wagen.
Terug in de wagen kan ik mijn roes uitslapen en enkele uren later kruipen we verscholen tussen de bomen van een volgende air in ons werptentje. Na een korte nacht kunnen we weer verder trekken richting cevennen.
Het moet gezegd; het jeeepje van stef is tot grootse dingen in staat, zo zal nog blijken tijdens de rest van het verlof. Maar één ding werkt blijkbaar toch niet zo goed wanneer we plots zonder diesel vallen terwijl de boordcomputer nog een bereik opgeeft van 80 km. Gelukkig zijn we niet ver verwijderd van een tankstation en kan voenkel ons snel depaneren met een bidonneke.
Wanneer auto en de inwendige mens gelaafd zijn kunnen we met enige vertraging onze trip weer verder zetten. Het wordt duidelijk dat het een prachtige dag zal worden. De lucht is volledig blauw en de thermometer gaat al boven de 20° C. (zo heb ik toch gehoord van de anderen want in het jeeepje van stef zit geen thermometer. JEEP staat toch voor Just Enough Essential Parts.)
Een van de chauffeurs is Joost. Na zijn ongeval is dit nu zijn eerste grote come-back. Het wordt dus wat afwachten tot wat hij allemaal in staat zal zijn. Als we de autostrade verlaten en ons begeven in de smalle bochtige wegen van de cevennen blijkt alvast niets mis te zijn met zijn rechter voet. In ware aerton senno stijl scheurt hij met zijn bmw naar het dorpje Dourbies, onze uitvalshoek voor de eerstkomende dagen.
Een uur voor de rest komt Joost al aan in het dorpje en de eerste nirjharaanse verwarring ontstaat al om af te spreken op het aankomstpunt van het vaartraject van vandaag. Bruno heeft meteen parcours 2 voor ons in gedachten maar volgens de gids is dit een klasse 5. Het parcours daarboven is een klasse 3-4 en team Joost is in veronderstelling dat we daarmee beginnen om wat in te varen.
Als ook de rest van de ploeg arriveert in Dourbies wordt bevestigd dat we meteen invaren op de klasse 5... Joost past voor vandaag en zal morgen invaren. We eten nog snel een hapje en stappen dan snel in. Meteen na de instap staat de peilschaal en die geeft 80 cm aan. Een mooie middenwaterstand.
De eerste honderden meters zijn rustig maar eenmaal verwijderd van de baan opent zich het ware gelaat van de Dourbie. De ene mooie drop, slide, na de andere. Hier en daar liggen dikke stenen in de lijn maar alles spoelt steeds vlot door. Naar mijn eigen gevoel is dit zeker geen klasse 5 maar eerder een klasse 4, 4+.
het begin
Tenzij misschien de faille de Caucalan. Hier worden een aantal boten geschouderd. Diegenen die hem toch trotseren houden er meestal geschaafde handen of ellebogen aan over, of in het beste geval een peddel die de averij oploopt gelijk aan die van een heel jaar peddelen.
verkenning van de faille de caucalan
Niet veel later komen we aan de eindpassage, een smal kanaaltje met in de ingangsdrop een onderspoeld wandje. Joost zit al klaar met volle GOPRO uitrusting om ons allen te filmen. Wat voorts nog opvalt is zijn spierwitte blote beentjes. Hij heeft zijn broek niet uitgespeeld omdat het zo warm was maar omdat hij met de enige lange broek die hij bij heeft in het water getoeterd is. Ik denk dat Joost al helemaal terug de oude is. Zo kennen we hem...
We varen het eindpunt van parcours 2 voorbij tot wanneer we aan de camping komen waar we ons base camp opzetten voor de volgende dagen.
's avonds begeven we ons naar het plaatselijk restaurantje en eten we wat de pot schaft en bekijken al de eerste filmpjes, ... De kop is eraf, de toon is gezet, wat ben ik blij dat ik mee mag met deze leuke bende.
le nouveau tiet est arrivé
