Stura di Ala, Italië
na een slecht nachtje slapen onder de blote hemel, sterren geteld en uit mijn bivakzak gedreven, is het tijd voor de Stura di Ala. Het eerste stuk 2.5 km boven ons bivak klasse IV en daarna nog 1.5 km klasse IV-V. Toetje moet een grote slide van 15 meter hoog zijn.
 |
| mooie campeerplek |
Jan neemt vandaag een rustdag, gisteren was de batterij op. Voor Erik is het de laatste rivier, na het varen rijdt hij terug naar huis. Bruno gaat nog even voor in de mis (een batavier herkent dit als: de DKV fuhrer wordt op dreigende toon voorgelezen). Ik weet genoeg, class III-IV+ eerste deel, na pauzeplek class IV overgaand in V, steile kloof, watervallen en op tijd eruit voordat het nog heftiger wordt. "Pauzeplek" klinkt helemaal ok voor mij ;)
De Ala dendert er direct enthousast vandoor, met 8 man gaan we in een treintje naar beneden. "beneden" kun je hier gerust letterlijk nemen, veel verval en veel druk. Een maatje meer dan de Stura di Val Grande.
 |
| een maatje meer dan gisteren |
Gevoelsmatig gaat het niet top, ik ben in gevecht met de rivier, vaar geen eigen lijnen maar buts achter de anderen aan. Dat gaat niet lekker en ik besluit de eerste echt grote passage om te dragen. Jorg en Bruno varen voor en dat ziet er gecontroleerd uit, Gert volgt en doet flipperkast oefeningen, maakt een mooie flatspin en gaat overdwars in de afsluitende wals. Miraculeus komt hij achter de wals overeind.
 |
| bruno zet de lijn... |
 |
| als afsluiter knal je onvermijdelijk recht op een groot blok en word je dan links weggezet (wim kan het beamen...) |
 |
| Gert in de eerste trap |
Laat maar, ik draag wel. Erik volgt, Jo en Wim zwemmen hard en Peter komt op doorzettingsvermogen beneden.
De kanten zijn steil dus het duurt even voordat we weer naar beneden kunnen. De rest vaart nog even snel 3 aansluitende stuwen.
 |
| eerst nog een paar kunstmatige stuwen afwerken |
Het volgende stuk gaat beter, ik vaar weer mijn eigen lijnen en mijn eigen keerwaters, dat doordenderen is toch niets voor mij als het wat heftiger wordt.
Op de bivakplaats besluit ik te stoppen, een graad extra erbij is vandaag geen goed plan. Erik, heeft net gezwommen in het laatste stuk en heeft een flinke buts in zijn aangezicht gekregen, zijn concentratie is weg en hij is verstandig en volgt mijn uitstap.
 |
| even die neus laten afkoelen tegen de zwelling |
Nu kan hij nog net even een paar uur extra pakken op weg naar huis. Als die buts tenminste niet al te snel uitzakt boven zijn oog ;) De rest heeft bij de hoogmis van Bruno naar de vrouwtjes zitten kijken en volgen el capitano als makke schapen naar ....
 |
| nog even gekanaliseerde zijkanten na de pauze, het kan hier flink spoken |
 |
| weer een scheurtje bij :-( |
 |
| deze keer geen "joehoe" |
Tijdens het ophalen van de auto's komen we 500 meter lager 3 kanoers tegen, Wim, Gert en Jo zijn er toch maar uit geklommen. "gekkenwerk , watervallen met bomen, onbevaarbare passages, geen doen..." Jorg, Bruno en Peter zijn door. Ook Erik komt op weg naar huis nog even bij ze buurten en is blij met zijn keuze. Wel wil hij die avond per SMS de afloop van de 3 kleine negertjes weten.
 |
| het betere leven :-) het gevaarte achterin is een slide met 18 m hoogteverschil |
Tegen vieren zit alles in de auto's en hebben Bruno, Peter en ik nog zin in even uitvaren. Wim zet ons af op de stura di val grande, bij het kerkhof boven Cantoira, vandaar varen we in een uurtje 4 km WW III+, lekker solide passages, maar zonder ooit te hoeven uit te stappen om te verkennen (deze keer maar eens geen foto's gemaakt). Een perfecte afsluiting.
Foto
Kwart over zes zijn ook wij op weg naar de Chiusella.
Menno
Thursday had to become one of the trip highlights for me with finally a good team to hit the Stura di Ala below the village of Ala. But first, we tackled the 2-3km above Ala. Before 10 years, this was one of the best sections I ever ran: steep rock gardens with serious push to them. Since then, a devastating flood had completely ruined this section but now years later, it looked as the river had significantly cleaned up. And this was certainly true for the first part that found back lots of its original charm including the fast and steep left hand corner around a giant boulder. This rapid was negotiated with varying success and Mr. Wim certainly earned the swim of the week award here... After this, an ugly rock pile barred the complete river, followed by some some artificial river construction but towards the end, the river re-found its natural bed with nice rapids. Good stuff altogether and nice end to the trip for Erik who had to return home.
From a riverbed hike too long ago and due to not entirely clear info in the DKV guide, I was in the assumption that the section below Ala was similar in nature as above with some higher drops included and ofcourse culminating in the super-duper slide at the end. This proved not entirely correct as the first half involved mainly fast read-and-run stuff, quite abruptly going over in a section where the bottom seemed to drop out of the river. At this point, a standard Nirjhara situation developed with some people scouting from different locations and other tramping in the woods trying to find a way out. When the dust was settled, it turned out that only Jorg, Peter and I were still on the water. I must say that I was also quite intimidated from the shear denivellation in front of us. With very limited recovery options between the rapids, this certainly entered the class 5 realm, a bit too tough for me. Most scary moment for me was ferrying above some nastiness to get to the right portage side of the river with no suitable eddy at hand, only a 1m rock were the current was moving slightly slower into the downstream rapid (kayak is great fun!). Jorg on the other hand was stoked and clearly in the zone firing up all the rapids except for the final slide.
 |
| Jorg in the zone firing up all the rapids... |
Unfortunately, limited coverage of all of this as while Jorg was cleaning the rapids (involving also an 6m slide/drop thing with burly/undercut entrance and tree in the reception), Peter and I were bushwhacking our way down). Fed up with the portaging, we were looking at another long and steep staircase sequence with lots of places to get hammered. Most of it was clear, except we could not look at a bend hidden by a giant rock but some quick calculation revealed that there could not be much height loss in that part. Going first, I took a closed eddy behind the rock only to discover a big horizon line... Seconds later, Jorg comes flying by at warp speed, boofs the horizon line and disappaers out of sight. F***it, I peel out of the eddy, nearly backloop in the drop and fight my way through the rest of the staircase, kayak is great! Next up, Peter also gets down in one piece, whoops hollering through the valley. Below this rapid, the river seemed to become even steeper but luckily, this turned out to be the entrance to the final slide. If I had looked at this beforehand, I would probably have skipped the entire section: no straigthforward sliding fun but a rather intimidating beast with some holes and a monster rooster tail thrown in for good measure, nice to watch but nothing more, even for Jorg. Difficult to imagine that the next section becomes even more difficult...
 |
| even for Jorg, this one is not an option |
 |
| this beast needs to be carried around |
Happy to have survived the Stura di Ala and still early in the afternoon, some cooling down on a more mellow section was well in place and the lower Stura di Valgrande with a mini team perfectly fitted the bill: relaxed eddy hopping in the sun, great fun. Thanks again to the support crew for taking care of the shuttling, buying food, ...
Bruno
