Landecker Schlucht is voor woessies, lang leve de beneden Oetz met hoog water

Waterniveau in Tumpen : 2,66 m

Ik ben nooit fan geweest van volume beken maar bij mijn tweede run op de Landeckerschlucht moet ik toegeven dat ik op mijn gemak zat en heb kunnen genieten. Voor deze run verwacht ik eigenlijk min of meer hetzelfde...

t rekkerken heeft grote ambities

Bij het verkleden aan de instap is het bloedheet en wil ik zo snel mogelijk in het water. Als eerste plons ik in het water en wil ik iets verderop een keerwatertje induiken om daar de rest op te wachten.

Ik zie minikeerwatertjes passeren maar ik neem onmiddellijk zo'n vaart dat ik deze onmogelijk kan halen. Ik moet dus op zoek naar wat grotere keerwaters. Tegen de tijd dat ik er dan toch een gevonden heb kijk ik terug naar de instap en verbaas ik me hoe ver ik al zit. Mijn zicht op de instap wordt wat verhinderd door struiken waardoor ik wat probeer om de rand van de keerlijn op te zoeken. Van zodra ik ook maar iets te ver uitwijk voel ik meteen dat de stroming mij wil meenemen en moet ik moeite doen om toch te blijven waar ik ben. Het begint me nu te dagen dat dit misschien toch nog iets straffere kost is dan de Landecker Schlucht.

Als t rekkerken en Mr pro mij voorbij varen merk ik op hun gezicht toch ook een grimace die het midden houdt tussen lachen en serieuze spanning. Als ook mr Guide en voenkel er aan komen verzamelen we en varen we in groep verder.

De golventreinen zijn onregelmatig; je krijgt kloppen van alle kanten en telkens je op de top van een golf bent is het uitkijken of er voor je toch geen dik gat opduikt. Tot zolang je de dikke gaten kan vermijden is het ongelooflijke fun. Het grootste verschil met de Landeckerschlucht is alleszins de continuÃ¯teit. Er lijkt zo goed als geen enkel echt rustig stuk in te zitten. Mr Guide had ons verwittigd: ga hier niet zwemmen want dat wordt een nachtmerrie. En ik moet hem gelijk geven. Ik wil hier geen zwemmer aan mijn boot en een boot op sleeptouw nemen wil ik al evenmin. Wie gaat zwemmen is dus min of meer op zichzelf aangewezen. En alle stroming duwt je continue naar het midden van de rivier.

Gelukkig zijn we allen volbloed nirjharanen en loopt bij ons alles meestal vlekkeloos :-)

Een rood rechthoekig bord met witte streep erdoor (nu weten we wat het betekent) verwittigt ons tijdig dat de stuw eraan komt. Kabels langs de oevers helpen je om zeker tijdig aan kant te geraken. Even uit de boot stappen is welgekomen om de adrenalinestoom wat af te blazen.

Terug in de boot verwittigt Mr Guide ons dat de "constrictor" eraan komt. Bij deze waterstand wil hij die liever vermijden. We zien inderdaad de rivier naar links wegdraaien en daarna lijkt hij als het ware in een gat te vallen. Je ziet enkel spetters water erachter opduiken. We blijven goed aan de rechteroever en daar blijkt een chickenrun te zitten. Alhoewel, de chickenrun is ook zeker 5 m breed. Wanneer de zijbeek terug in de hoofdstroom loopt kijk ik even achterom en ben ik blij dat we die overgeslaan hebben.

Hierna komen al in de buurt van area 47 waar de toeristen ons toewuiven en weet ik dat we het gehaald hebben. Weldra komt de samenvloeiing met de Inn en daar is het uitblazen en voortdobberen tot Haimling.

Bij uitstap worden plannen gesmeed om voor onze laatste avond, nu het zo heet is, nog eens met zijn allen te gaan zwemmen op het zwemmeer in Ried. Het ponton in het meer brengt het kind weer boven in ons allen.

Een kleine compilatie:

Summer 2013 - Oetz & in White Water from joost caubergs on Vimeo.