Een heldere nacht heeft de warmte niet kunnen vasthouden. En alhoewel een stalende zon in een staalblauwe hemel haar best doet, geeft de thermometer niet meer dan 20°C aan. We gaan eens kijken naar de Nontey, die samen met de Urtier de Grand d'Eyvia vormt.
De Nontey is een kleine stortbeek, met veel stenen. Nu heeft ze te weinig water. We veronderstellen dat de hevige zon de gletsjers het vuur aan de schenen zal leggen en er in de namiddag overal genoeg water zal zijn. We verlaten de boulevards met paardentransport voor dikke toeristen en slaan een berpaadje in. 500m steil naar boven, even "schoon, schoon" roepen en dan weer naar beneden.
Het water is echter om 15h00 amper gestegen. De Grand d'Eyvia dan maar.
Deze lieveling van Bruno verveelt inderdaad nooit.
Er staat zo'n 20cm minder dan de vorige dagen, maar toch is het nergens 'keienrijen', zelfs amper pingevaar. Alweer halveren we onze recordtijd op het bovenstuk, we doen er nu ongeveer een halfuurtje over. De passage voor de brug wordt nu wel anders. Een halfoverspoelde steen verspert de ideale lijn, maar zelfs een tik tegen het achterdek mag: de Grand d'Eyvia is ons vergevingsgezind.