De ochtend is nat, koud en winderig. 3 meisjes verlaten ons en 5 blijven er over.
vers bepoederde bergtoppen
schuilen onder de tarp
Dank zij de regen van afgelopen nacht staan de zijbeken van de Chiusella misschien goed. We besuiten de Savenca eens te gaan verkennen. Terwijl we ons op de camping klaar maken valt de wind al weg en wordt het weer al meteen een stuk draaglijker.
Op weg naar de savenca komt af en toe de zon zelfs al eens achter de wolken piepen en telkens dit gebeurt schiet de temperatuur meteen enkele graden omhoog. Het kan dus toch nog een leuke vaardag worden...
De weg naar de instap is een lang smal pad door het bos en de laatste kilometer moeten we te voet verder. Langsheen het wandelpad, in de schaduw, kruisen we her en der nog hoopjes hagel.
voorzichtig door het bospad.
het zicht op de vallei van de savenca vanuit de plaats waar we de auto achter laten.
te voet verder, die witte spikkels in het gras is hagel.
Door de inspanning en door de zon die intussen al helemaal is doorgebroken moeten we bij aankomst aan de rivier zelfs even afkoelen in het frisse water. Wie had dit deze ochtend nog gedacht!
even afkoelen
Dan stappen we in. Ik ben benieuwd wat het gaat worden. Vorige keer dat we hier waren moest ik die dag dringend naar de bibliotheek maar hoorde ik achteraf dat het een prachtbeek was.
En gelijk hadden ze, naarmate we vorderen wordt de kloof dichter en dichter, en volgen de slides en dropjes snel op elkaar.
Ook het terug indalen in de rivier vergt nog wat touwwerk maar dan kunnen we eindelijk verder.
Hetzelfde karakter van de rivier blijft nog wat aanhouden. Na een drop wordt ik rechts tegen een onderspoelde wand gedrukt. Bij het omgaan merk ik wel nog dat er geen onmiddellijk gevaar is en dat ik gewoon even moet wachten met rollen tot ik er voorbij ben. Ik wacht even, doe dan een poging maar ik zit eigenlijk al op de eerste trap van de volgende versnelling en zie in mijn ooghoeken dat er onderaan een boom dwars ligt. Ik kruip zo snal als ik kan uit mijn boot en grabbel me vast aan de rotsen. Ik doe nog een poging om het puntje van mijn boot te grabbelen maar die is niet meer te houden.
Er is geen mogelijkheid om de passage langs de bedding om te lopen, ik besluit geen tijd te verliezen en via een richtel omhoog te klimmen tot ik op een vlakker stuk ben om aldaar wat stroomafwaarts te gaan. Ik moet hoger klimmen dan verwacht maar na wellicht een kwartiertje klimmen en kruipen zie ik beneden Ward staan bij een groen stuk plastic. Ik daal weer af en gelukkig is zowel mijn boot als peddel gered. Mits de nodige voorzichtigheid was die passage blijkbaar toch bevaarbaar.