12-09-2008
Isel, Oostenrijk
Nu we goed ingevaren zijn en de nachtelijke escapades hun tol nog niet beginnen te eisen is het tijd voor het mooiste traject van deze regio: de virgenschlucht.De instap laat niet vermoeden dat dit het desbetreffende traject is. Het mooi rustig kabbelend vlak water geeft ons de gelegenheid om de spiertjes los te werken en je lichaam weer aan te laten aanpassen aan het koude water.
Een brug en een hoop watergebrul geeft aan dat de eerste passage zich aandient. Met enig gestuntel klimmen we omhoog tot op de brug om te verkennen. Volgens de beschrijving is dit eerste deel een klasse V. Op zich is er geen enkele passage dat ik niet zou aandurven maar het probleem is dat al die passages mekaar zo snel opvolgen dat er geen tijd is om je te herpakken als het ergens fout gaat. Beyr en Harry houden het voor bekeken en stappen terug naar de auto. De rest stapt in na de zwaarste passage.
Een terugblik op de rivier doet je wel even slikken, wat een verval. Net op dat moment scheuren Christof Scheuer met enkele van zijn kompanen naar beneden. Eén iemand komt in de problemen en bezeert zich in het aangezicht. Al de anderen komen netjes in een treintje naar beneden. Die mannen kennen die rivier dan ook op hun duimpje.
Wij varen met ons clubke verder. Het niveau blijft continue minimum een klasse IV. En verderop weten we dat er nog een kloof moet komen klasse V. Ik merk dat ik mijn zenuwen niet kan bedwingen en hierdoor af en toe enkele foutjes maak. Ik zit veel te gespannen in mijn boot. De rivier gaat maar door en door aan hetzelfde tempo.
Zoals gewoonlijk vaar Mr Guide voorop. Ik zie hem rechts in een klein keerwatertje duiken. Veel te klein om er met meerdere boten in te liggen. Zijn achtervolgers moeten daarom een ander keerwatertje uitzoeken. De stroom gaat behoorlijk snel en de keerwatertjes zijn zeer dun bezaaid. Menno parkeert zich tegen een rots midden in de rivier. Voenkel zie ik tussen de rots waarop menno zit en de rechteroever een gat induiken waar je niet moet wezen. Een zwempartij tot gevolg. Ik kom volle vaart aan en zie geen enkel beschikbaar keerwater. De enige optie is links van de rots waar menno op zit en waar ook het grootste deel van het water langs stroomt. Ik doe nog vlug teken naar Menno, die intussen bovenop de rots geklommen is om aan te geven of ik kan doorvaren. Hij gebaart mij dat alles vrij is en best door kan varen.
Ik vaar middenin de hoofdstroom en draai achter die rots. Mijn God, Ik zie alleen maar kolkend wit water naar beneden storten tussen twee wandjes die steeds dichter bij mekaar komen: DE VIRGENSCHLUCHT. Ik duik van de ene wals in de andere. Het enige waar ik kan aan denken is: zo snel mogelijk in een keerwater duiken. Maar de enkele seconden dat ik geen water in mijn ogen heb zijn amper voldoende om alweer de volgende wals te zien aankomen en naar lucht te happen. Mr Guide zou dit smalend ?combat paddling? noemen.
Het lijkt alsof er maar geen einde aan komt. Ik voel mijn krachten zo wegsmelten. En dan eindelijk, daar gaan de wandjes weer open en zie ik een mooi groot keerwater. Ik duik er in en val volledig leeg uit mijn boot. Ik kruip langzaam de kant op en ik merk dat ik sta te trillen op mijn benen.
Ik probeer wat te bekomen en wacht intussen op mijn kompanen. Het duurt wel even want Menno moet nog van die rots geraken en voenkel, zo bleek achteraf, was ergens tussen boomstammen gesukkeld.
De rest van de groep komt, zo lijkt het toch, iets gecontroleerder naar beneden. Maar zij wisten ook wat er kwam en hadden hun traject kunnen uitstippelen. Zo probeer ik mij althans toch wat te troosten...
Als iedereen aangekomen is blijkt de shake nog niet uit mijn benen te zijn. Ik besluit te stoppen. Hierachter zit volgens de beschrijving nog een stuk V+. Voenkel en Menno zaten blijkbaar ook op hun tandvlees want ze besluiten mij te vergezellen.
Met ons drieën klauteren we uit de kloof tot op een paadje en beginnen we onze walk of shame. Na een kwartier stappen vervoegt ons paadje opnieuw de rivier. Het ziet er hier helemaal niet zo wild uit en we besluiten hier opnieuw in te stappen. Varen is toch minder vermoeidend dat al dat gesleur met die boten. Als we goed en wel klaar zijn zien we de rest van de groep aanvaren. Die passage V+ hebben ze ook omgedragen en de rest was minder moeilijk dat het deel dat we al gevaren hadden. We hadden dus best kunnen blijven varen. Maar ja.
Intussen is het adrenalinepeil toch al wat gezakt en kan ik opnieuw normaal functioneren. Iets verder komen we aan het eindpunt van ons traject. De virgenschlucht staat nu voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Nu ik het ken wil ik dit later best wel nog eens varen. Maar dan iets gecontroleerder graag...
De spleet.
