22-09-2005
Drau, Oostenrijk
Omstreeks middernacht arriveren we aan het Gästehaus Libiseller te Amlach. Het was een tergend lange rit en het lag zeker niet aan onze rijsnelheid. Tsjoepken had bijna een flik met zo'n rode zwaaisaucisse omvergereden nadat hij met de speedgun betrapt was op te snel rijden. Na een excuus en 25 Euro boete mochten we gelukkig gewoon verder rijden.
Na een goede Oostenrijkse pint en een zalige nachtrust verschijnt iedereen fris aan het ontbijt klaar voor de start. We beslissen de trajecten en rivieren zodanig te kiezen dat de moeilijkheidsgraad langzaam kan opgebouwd worden. Als invaart lijkt de Drau ons ideaal. Deze staat te boek als een klasse III rivier. We rijden de auto's om en maken ons klaar. Bij de instap lijkt de waterstand wat bedroevend maar 100 m verder komt het water uit de electriciteitscentrale erbij en dit verandert de zaak. De rivier leent zich uitstekend als invaart. Een goede stroming maar niet te veel, redelijk veel mooie grote keerwaters en hier en daar een mooi verval met een golf of wals om in te spelen. De rivier is in vele opzichten sterk vergelijkbaar met de piste van Sault Brenaz. Tsjoepken en Thierry varen voortreffelijk. Aan de vaartechniek van Philippe moet nog wat bijgeschaafd worden. Wim neemt hem daarom onder zijn hoede. Op deze rivier redt hij zich wel maar als het wat moeilijker wordt mag hij niet te veel keerwaters missen.
Op ongeveer 2/3 van de rivier arriveren we aan de Gabi golf, een gekende rodeo stek. We blijven hier een tijdje hangen. Zo kan er wat gerust en gespeeld worden. De wals zuigt sterker dan je op het eerste gezicht zou vermoeden. Niet in die mate dat het gevaarlijk is maar telkens je omgaat en eskimoteert, zelfs al duurt dit even, stel je bij het bovenkomen vast dat je nog steeds op dezelfde plek ligt in de wals. Voor de ene handig voor de andere wat beangstigend.
Na de gabi golf is het mooiste deel achter de rug. We varen in één stuk door naar de samenvloeiing met de Isel. Vanaf hier wordt de Drau een immense watermassa dat vrij snel stroomt. Er zijn echter geen stenen te bespeuren waardoor je u gewoon kan laten dobberen en laten verbazen van hoe snel je vordert zonder één peddelslag te geven. Na een paar minuten komen we aan het eindpunt. Iedereen is het er unaniem mee eens. Dit had niet beter kunnen zijn. Op naar de volgende rivier, net een tikkeltje moeilijker...
