13-12-2017
Midden Jondachi, boofen boofen boofen
Vandaag wordt het een lange dag, we gaan de midden Jondachi doen, maar dit betekent dat we ook de beneden Jondachi en de Hollin (van de derde dag) opnieuw moeten doen, dit wordt in totaal dus een kayak marathon van meer dan 40 km door zeer afgelegen jungle, door de regen van gisteren is het niveau ook een pak hoger dan zondag. Zeker de midden Jondachi zal spannend worden met een paar klasse 4+ passages op een volle beek.Als ik aan de instap sta bedenk ik dat dit de eerste kayakvakantie is waar ik mijn knokels niet geschaafd heb. Na enkeke passages is het van dat, ik ga om en moet voor de eerste keer rollen deze week, maar niet voor de laatste keer, zoals verder zal blijken. En natuurlijk moet het vel van 3 knokels eraan geloven.
Net vertrokken en al moeten krabben dat belooft, de rivier is veel dikker als de laatste keer, maar de passages op het middenstuk zijn ook een stuk zwaarder. Dit zijn stevige klasse viers met behoorlijk wat druk. De rivier is vrij technisch, wat ik eenerzijds wel leuk vindt, maar anderzijds kom ik af en toe toch iets te kort op dit pushy water, bij een boof op rechts loopt het fout het water neemt me volop op links en ik ga weer om, ook hier kan ik vrij vlot herstellen.
De rapids zijn wat verandert sinds de laatste vloed, rotsen zijn verrold en hier en daar is het wat onvoorspelbaar. Bij een van de veranderde rapids bots ik plots met mijn elleboog tegen een onzichtbare rots, een pijnschuit gaat door mijn lijf, ik moet even bekomen.
We eten na de instap van de beneden Jondachi, ik ben uitgehongerd, Danny heeft gelukkig eten voor 3 gemaakt, maar Byron moest werken vandaag, dus ik en Felipe proppen we ons vol.
We hebben nu 2:45 gevaren, het is nog zo?n 3 uur tot de uitstap, we zijn mooi op schema dankzij het snelle water.
We nemen de tijd om even uit te blazen, het eerste stuk van de Jondachi is vertrouwd terrein denk ik, maar door de hoge waterstand lijkt dit wel een nieuwe rivier.
Wat verder komt de Hollin erbij, en ook deze staat dik, dus wat volgt is dubbeldik. Ik vraag me al af hoe de Wafelmaker er zal uitzien bij deze waterstand.
Alle passages gaan vrij vlot, Felipe moedigt me aan om alles te boofen wat boofbaar is, maar bij een bepaalde boof kom ik toch niet ver genoeg terecht en een chandelleke is het gevolg, 3e rol van vandaag.
De Wafelmaker is duidelijk dik, ik kan op de horizon veel gesplets zien, je moet deze eerst rechts aanvaren, dan naar links gaan en vlak voor het gat naar rechts varen, vorige keer heb ik deze nog links gebooft en Felipe is gewoon door het gat gebooft, vandaag zou dat niet zo goed aflopen.
Het gat midden links staat monsterzchtig dik, ik vaar aan rechts, ga naar links, zie waar ik naar toe moet en peddel dan ook super hard om voldoende terug naar rechts te raken en niet opgeslokt te worden door de Wafelmaker. De naam van deze versnelling komt van de rafts, aangezien dit een passage is die al menig raft dubbel heeft geslagen zoals een wafelmachine. De lip van de verlossing is eigenlijk een smalle golf, die super stijl is en overgaat in een roostertail, door mijn snelheid passeer ik vlot over de golf, al voelt het wel dat ik omhoog aan het kayakken ben, en dan plots, vlieg ik volledig los, wow wat een sensatie!
De rest is wat minder indrukwekkend, maar concentratie blijft noodzakelijk. Ik boof nog hier en daar en zo kom ik toch weer in een vuile eddylijn terecht en moet mijn vierde (en laatste) rol van de dag (en de week) doen.
Het water wordt nu kalm en de vlakke stukken beginnen door te wegen, maar dan is er de verlossing onder de vorm van de de brug in de Ecuadoriaanse driekleur die het einde van deze geweldige, maar toch wel bewogen dag betekent. Ook vandaag wachten lokale kindjes ons op aan de uitstap die met 4 tegelijk op mijn boot springen. Ik heb geen pap meer in mijn lijf en laat hun dan maar met de waka spelen, Don Herman onze chauffeur is weer trouw op post en doodmoe, maar voldaan zetten we de terugtocht naar Tena aan.
