18-07-2017
Pitzbach
De Pitzbach, één van mijn favoriete beekjes uit de regio.Bij het omhoog rijden checken we even de peilschaal aan de stuw, deze staat op minimumpeil (139-140 cm). De stuw zelf is nog net bevaarbaar, uiterst links. Ondanks de lage waterstand gaan we ervoor, we zijn hier nu toch. We stappen terug in en rijden naar boven. Maar nog geen 100 m voorbij de stuw, zien we een nieuwe betonnen constructie op de rivier. Alweer stappen we uit om vlug eens te gaan kijken. Nog een stuw ? De stuw zelf lijkt ons onbevaarbaar (of ze hebben tenminste goed hun best gedaan om hem niet bevaarbaar te maken) en aan beide zijden van de rivier staan hoge rechte wandjes. Het best ga je dus al uit de rivier nog een 50 m hogerop.
We rijden door naar het instappunt en kleden ons snel aan om zo gauw mogelijk op het frisse water te zitten. Vandaag is het lekker warm. Ik verwacht/hoop dat het waterpeil dus nog wat zal stijgen gedurende de dag.
Marc de Nollander verzorgt de shuttle, daar moeten we dus al niet op wachten.
Door de lage waterstand liggen heel wat stenen bloot en kom je al snel gekneld te zitten. Op de vlakkere stukken is het dus volop sturen en continue bijsturen geblazen. En Els mag ervaren dat ook peddels kunnen gekneld geraken. Een half uur zoeken naar een peddel die gekneld raakte levert geen resultaat op. En als we op het punt staan om het op te geven, komt hij plots opnieuw boven drijven.
Op de stukken waar de rivier wat dicht geknepen wordt, komt het ware karakter van de Pitzbach naar boven. Er zit geen druk op het water maar het blijven mooie passages.
Naar het einde van de boskloof komt er van links een flink pak water bij en krijgen we duidelijk meer speling onder de kont. Niet veel later moeten we er uit voor de nieuwe stuw en als we omdragen merken we dat een flink deel van het water afgeleid wordt.
Net voor de oude stuw stappen we opnieuw en we zetten onze tocht verder. De laatste 200 m van het traject is merkelijk een strapje hoger. Wie inmiddels al wat was ingedommeld moet nu terug goed de ogen open wrijven en zich schrap zetten.
Aan de brug aangekomen wordt de vraag gesteld wie nog mee gaat voor het toetje op de taart, het kleine kloofje.
Ik heb deze nog nooit gevaren. Het zou een mooi stukje zijn maar omwille van mogelijke houtversperringen wordt deze niet vaak gevaren. Ik wil deze ook afvinken en met drie andere vrijwilligers (Gert, Rick en Ward) varen we het kloofje in.
De beek slingert zich een bochtige weg doorheen het kloofje waardoor je nooit ver vooruit kan kijken. Het is dus uitkijken geblazen wat er achter de volgende hoek schuil gaat. Ward en Gert houden halt voor een boom die de doorgang verspert van oever tot oever. Ward riskeert het om uiterst links over de boom te wippen. Dit lukt vrij aardig en ook Gert doet dit vlot. Ik kom eraan, ietsje te veel naar rechts en geraak niet over de boom. Het gevolg is gekende materie. Punt achteraan onder water, achterover, boot volledig onder water gekneld onder de boom en ikzelf lucht happend en roepend om iemands aandacht, voor of achter mij, te trekken. Gert en Ward zijn al te ver door en kunnen niets meer voor mij doen. Gelukkig kan Rick wel nog uit zijn boot en mij ter hulp snellen. Met veel getrek en gesleur geraak ik uit mijn boot en krijgen we nadien mijn boot aan de kant.
Vanop de kant waar ik mijn boot leeg maak, merk ik dat de houtversperringen nog niet gedaan zijn. Ik krijg het toch even benauwd.
Maar stoppen is hier geen optie. Alle moed bijeen rapen en dan maar terug de boot in. De beek wordt al snel terug wat breder waardoor een potentiële houtversperring minder waarschijnlijk wordt. Er volgen nog enkele mooie passages en als we de kloof uitvaren volgt al snel het brugje van de uitstap. De rest staat ons hier al op te wachten met een frisse pint in de aanslag. Een prachtige dag en alweer een traject afgevinkt.
wim
